روز سه‌شنبه مورخ23/ اردیبهشت/1393درادامه کلاسهای هفتگی ماموستا ملاقادر قادری در مسجد قباء پاوه درس دویست و پنجاه و ششم از سلسله درسهاي تاريخ ،‌سيره ، قصص ، وصايا ، عقيده و اخلاق (درس چهارم اسماء الحسنی « البدیع » )ارائه شد.

در ادامه ، درس مذکور جهت استفاده دوستداران و علاقمندان مباحث ديني درج شده است.

مجموعه درسهای ارائه شده پیرامون اخلاق اسلامي

توســـط حــاج ماموستا ملا قادر قادري

درس دويست و پنجاه و ششم از كلاسهاي هفتگي مسجد قباء‌ پاوه

درس چهارم« فصلی دیگر ازعقیده اسلامی»

*************

*تَخَلَّقُوا بِأَخْلَاقِ اللَّهِ تَعالی * (حدیث شریف)

( سعی کنید در زندگی روزانه در قول و عمل خود را متخلِّق به اخلاق خداوند متعال نمایید و بکوشید مفهوم اسماء حسنی را در خود پیاده کنید )

*موضوع درس*

* اسمـــــــاء الحُسـنی « البدیــــــع » *

* * مقدمـه * *

استعمال بعضی از کلمات بین خداوند متعال و انسان مشترک­اند یعنی هم برای خدا به کار می روند و هم برای انسان. مانند عالِم ، مُبدِع ، رئوف ، کریم ، رحیم و رحمان. این اسماء را روزانه ما استعمال میکنیم ولی چنانچه روی محتوا و کاربرد کلمات « اسماء الحُسنی» ملاحظه دقیقی داشته باشیم به این نتیجه می رسیم بعضی از « اسماء الحُسنی» فقط نام و صفت خداوند متعال اند و استعمال آنها برای غیر خدا جایز نیست مانند الرحمن، البدیع و بعضی هم برای خداوند و هم برای انسان قابل استفاده هستند مانند: رئوف و رحیم.

قابل ذکر است « البدیع » یکی از 99 اسم خداوند است که هم در قرآن کریم و هم در احادیث نبوی شریف ذکر آن آمده است و بیشترین محل استعمال و استفاده آن در خلق و ایجاد مخلوقی است که قبلاً، شکلاً و مادّیاً وجود خارجی نداشته­اند. مثلاً در آیه 117 سوره بقره و 101 سوره انعام آمـــــده است « بَدِيعُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ» یعنی(خداوند پدید آورنده آسمانها و زمین است) با این توضیح که قبل از خلق آسمان و زمین ، نه آسمان و زمینی وجود داشته و نه ماده سازنده آنها . پس کلمه بدیع به خالق و سازنده­ای اطلاق میشود که در ذات و صفات و افعالش و در هر آنچه خلق و ایجاد می کند نظیر و همانند او یافت نمی شود و او خالقی است که جهان و آسمانها و زمین را بدون بدل و مُـدِل و نمونه قبلی پدید آورده است در نتیجه بدیع با این تعریف فقط صفت و نام خداوند است و قابل استفاده برای انسان نیست.

بعد از ذکر این مقدمه به بیان نکات کوتاهی به عنوان نتیجه درس اکتفا و بسنده می کنم امید است برای دوستان مفید و در راستای تقویت عقیده همه ما مفید و موثر باشند.

نکات درس

1-خداوند بدیع است یعنی خداوند متعال کلیه مخلوقات را از عدم به وجود آورده است و قبل از خلق و ایجاد آنها بدل و نمونه و ماده­ای وجود نداشته است و با امر «كُنْ فَيَكُونُ » ایجاد شده­اند.

2- اگر به شخصی مُبدِع اطلاق و بگوییم فلانی ، فلان چیز را ابداع کرده است ، صحیح نیست. اگر بخواهیم در حدود قدرت و بدعت الهی دخالت نکنیم بهتر این است بگوییم مخترع و اختراع کننده است و اگر بدیع و مُبدِع را برای انسان به کار ببریم باید اذعان کنیم کار انسان از روی ماده و اشیاء موجود بوده و ماده اولیه وجود داشته است و انسان شکل آن را جمع و جور کرده و چون قبل از وی کسی در آن خصوص با شیوه مطروحه اختراعی نداشته است او را مُبدِع مجازی میگوییم. پس اصل این است بدیع را باید فقط برای خداوند متعال استعمال کنیم و استعمال آن برای انسان مناسب نیست مگر با تأویل و توجیه.

3- چون بحث ما در خصوص بدیع و ابداع و بدعه است بد نیست اشاره­ای به بِدعت و سُنَّت داشته باشیم. «سنَّت» در لغت به معنی روش و طریق است و در اصطلاح دین به قول و فعل و اقرار رسول خدا حضرت محمد المصطفی(ص) اطلاق میشود. «بدعت» در لغت یعنی جدید و نَو و در اصطلاح فقه و دین یعنی یک موضوع جدید شکل گرفته در دین و عقیــــده و در عبــــادات که در عصــــر رسول خدا(ص) وجود نداشته است. از نظر بزرگان دین، نوآوری و اختراعات و ابداعات دنیوی مانند این همه وسائل و امکانات و نوآوریهای جدید که امروز شاهد آن هستیم اگر در خدمت جامعه و انسانها باشند ( مانند موبایل و تلویزیون و رادیو و غیره ) اینها نعمَ البِدعه و پسند هستنــد و مقبولنــد و اگر در راستای انحراف عقیده و ایجاد ضرر برای انسانها و سایر موجودات باشند مانند اسلحه­های کشتار جمعی و قرصهای مضر به حال انسان، اینها بِئسَ البِدعَه و غیر پسند و مردودند. فقهاء ما در این خصوص بیش از این اظهار نظر نکرده­اند آنچه بیشتر مورد سوال و جنگ و جدال است بدعه در دین و عقیده و عبادات است که در این بخش جمع قلیلی از فقهاء و سلفیون عصر ما هر نوع بدعه را حرام و مردود میدانند ( مانند جشن میلاد رسول الله(ص) ) ولی غیر از علماء سلفی ، دیگر علماء مذاهب 4 گانه اهل سنت بدعه شرعی را به دو بخش تقسیم کرده­اند و میفرمایند: بدعه­ای که موافق شریعت اسلام و مفید برای مسلمانان باشد این نوع بدعه را بدعه حسنه و مقبول میگویند ( ماننــد جشن میلاد رسول الله(ص) و مراسم و جلسه تعزیه و تلقین اموات و ...) بخش دوم بدعه­ای است که مفاد آن با شریعت اسلام همخوانی ندارد و با قرآن و سنت و مفاد شریعت اسلام منطبق نیست این نوع بدعه را بدعه سیئه و خلاف شرع می دانند.

4- مطلب آخر این بخش دعایی است با استفاده از کلمه مبارک «البدیع» و همه ما میگوییم :

پروردگارا، تو بدیع هستی زیرا که وجود را بدون مُدِل و نمونه قبلی پدید آورده­ای وکائنات را با شگفتیهای بدیع و نوآفرینت زیبایی بخشیده­ای خدایا ! چشمانی یقین بین به من ارزانی دار تا ابداعات و ساخته­های شگفت تو را ببینم و به خاطر تو مُشتاق تو گردم و لطائف و مُوهِبتهای عجیب را به من نشان ده تا مظهر بدیع گردم و با تمام وجود گوش به فرمانهایت داده و آنها را اطاعت نمایم. الهی اقرار دارم که تو بر هر چیزی توانایی و من در هر حال نیازمند توام. الهی مرا تنها مگذار و با کرم و لطف و مرحمتت حمایتم کن تا در دنیا با عزَّت زندگی کنم و از توطئه و ترفند و حسادت مصون و محفوظ باشم. ان شاءالله.

اللهم وفقنا یا رب العالمین.

« وَصَلَّی اللَّهُ عَلَی سَیِّدِنا و مولانا مُحَمَّدٍ و علی آلِه الطَّاهِرینَ و صَحْبِهِ الْمُجَاهِدِین»

این مطلب را به اشتراک بگذارید